Άρθρο στην Εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος"
Είναι κοινή αποδοχή πως από την μεταπολίτευση και μετά με τη
συμβολή όλων των πολιτικών χώρων και όλων των πολιτών, στην Ελλάδα
χτίστηκε η πλέον ισχυρή και σταθερή Δημοκρατία στην νεότερη ιστορία
της. Δίχως η παραπάνω παραδοχή να αναιρείται και βασιζόμενοι πάνω στις
γερές βάσεις στις οποίες έχει εδραιωθεί η Δημοκρατία μας θα πρέπει να
ανοίξει μια συζήτηση, τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και στο χώρο της
πολιτικής, για τις πρωτοβουλίες και μεταρρυθμίσεις εκείνες που θα
μπορούσαν να την ισχυροποιήσουν ακόμα περισσότερο προλαμβάνοντας έναν
μεγάλο κίνδυνο που ελλοχεύει και δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια
απειλήσει τα θεμέλια της: δεν είναι άλλος από την απόσταση που κρατούν
τελευταία οι πολίτες, και ειδικά οι νέοι από την πολιτική, και η τάση
απαξίωσης των πολιτικών που αναπτύσσεται.
Στόχος των πρωτοβουλιών αυτών θα πρέπει να είναι να έρθουν πιο κοντά
πολίτες και πολιτική, κυρίως με άμεση συμμετοχή τους στα κοινά και τις
διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, καθώς ο βασικός φορέας διαφύλαξης της
Δημοκρατίας και της ομαλής και σταθερής λειτουργίας του πολιτικού
συστήματος είναι εν τέλει η συμμετοχή του πολίτη και η περιφρούρησή της
μέσα από την διαρκή εγρήγορση.
Για να επιτευχθεί όμως η γεφύρωση του χάσματος μεταξύ πολιτών και
πολιτικής, αλλά και πολιτών και πολιτικών οφείλει πρώτα ο πολιτικός
κόσμος να κάνει την αυτοκριτική του και να προχωρήσει σε γενναίες
αποφάσεις και αλλαγές, ώστε αφενός ο κόσμος να ανακτήσει την
εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς, αφετέρου η λειτουργία του πολιτικού
συστήματος να καταστεί πιο εύρυθμη, πιο αποτελεσματική και κυρίως πιο
κοντά στις σημερινές ανάγκες κράτους και πολιτών.
Υπό το παραπάνω σκεπτικό είναι αν μη τι άλλο χρήσιμη και
παραγωγική η συζήτηση που άνοιξε για τις αλλαγές στον εκλογικό νόμο
αλλά και ευρύτερα την πολιτική λειτουργία με αφορμή και την διαδικασία
αναθεώρησης του Συντάγματος που βρίσκεται σε εξέλιξη. Και πρέπει να
συνεχιστεί με στόχο να φθάσουμε σε ένα σύστημα το οποίο θα είναι πιο
αντιπροσωπευτικό και θα διασφαλίζει και εγγυάται τη διαφάνεια.
Ένα πρώτο βήμα θα ήταν η μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300
σε 200 ένας αριθμός που αρκεί για την εκπροσώπηση των πολιτών μιας
χώρας με πληθυσμό όπως η Ελλάδα. Επίσης στο πλαίσιο αυτό θα ήταν
χρήσιμη η εκ βάθρων αναδιάρθρωση των εκλογικών περιφερειών ώστε να πάμε
σε 200 μικρές μονοεδρικές περιφέρειες. Σε μια τέτοια περίπτωση ο
βουλευτής που θα αναδεικνύεται θα γνωρίζει καλύτερα τον τόπο και τις
ανάγκες του, θα εκλείπουν οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί και θα κυρίως θα
εκλέγεται όχι βάσει του ποσού που θα ξοδέψει στην προεκλογική του
εκστρατεία, κάποιου σταρ σύστεμ, παρασκηνιακών συμφωνιών ή μιας
μιντιακής ευνοιοκρατίας, αλλά βάσει των ικανοτήτων του καθώς θα μπορεί
να γνωρίζετε προσωπικά και να βρίσκεται σε επαφή με το σύνολο των
κατοίκων της μικρής περιφέρειας που θα εκπροσωπεί. Τέλος για να αρθεί
κάθε σκιά περί ‘'μαύρου πολιτικού χρήματος'' και των σχέσεων διαπλοκής
που μπορεί να αναπτυχθούν μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών θα πρέπεί
να πάμε σε ένα σύστημα ‘'δημόσιας χρηματοδότησης'' όσων ασχολούνται με
τα κοινά, ανάλογο με αυτό που ισχύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ώστε όλοι
οι πολίτες να γνωρίζουν πριν τις εκλογές αν κάποιος υποψήφιος έχει
πάρει χρήματα, πόσα και από ποιους και όλα να γίνονται υπό το φως της
δημοσιότητας και όχι το σκοτάδι του παρασκηνίου.
Η κατάθεση των παραπάνω προτάσεων, δεν διεκδικεί την πληρότητα ή
το αλάθητό τους, απλά φιλοδοξεί να συμβάλλει σε ένα δημόσιο-δημοκρατικό
διάλογο για την εμβάθυνση ακόμη περισσότερο της Δημοκρατίας στον τόπο
μας, για μια ποιοτικότερη Δημοκρατία, ικανή να συγκινήσει όλους τους
Έλληνες πολίτες και ιδιαίτερα τους νέους.
